प्रत्येक गुरु खऱ्या शिष्याची वाट पाहत
असतात. गुरूंच्याकडे तसे अनेक शिष्य
येतात, थोडीफार सेवा करतात, स्वतःच्या शरीराचे-मनाचे सर्व लाड पुरवून जमेल तशी
साधना करतात. थोडे श्रवण करून शाब्दिक
ज्ञान गोळा करतात. एवढे झाले की, वेश
बदलतात. चारदोन लोकांनी पायावर डोके
ठेवले की, आपण कोणी मोठे गुरु आहोत, या आविर्भावात स्वतःच्याच मनामध्ये स्वतःचे एक
वेगळे गुरुपदवीने भूषित असणारे काल्पनिक अस्तित्व निर्माण करतात. त्यासाठी स्वतःभोवती संसार निर्माण करतात. एका आश्रमातून दुसरा आश्रम अशी यात्रा चालू
ठेवतात.
असे अध्यात्ममार्गामध्ये येणारे व जाणारे
भरपूर असतात. परंतु खरोखरच बाह्य सर्व
प्रलोभनांना झुगारून देऊन ईश्वरप्राप्तीसाठी तळमळणारे, गुरूंच्याजवळ आत्मानुभूतीची
याचना करणारे, ज्ञानप्राप्तीसाठी सर्वस्व अर्पण करणारे; नव्हे करणारा, एखादाच दुर्मिळ शिष्य असतो.
महाराष्ट्रामध्ये अत्यंत थोर तपस्वी, सिद्ध
पुरुष परमपूज्य श्री गुळवणी महाराज दर पौर्णिमेला दत्तक्षेत्र वाडी येथे जात असत. हजारो भक्त आपल्या नाना प्रकारच्या समस्या
सोडविण्यासाठी त्यांच्याकडे जात असत. श्री
गुळवणी महाराजांनी आपल्या जवळच्या शिष्याला आपले मनोगत सांगितले. वर्षानुवर्षे आपल्याकडे हजारो लोक येतात. स्वतःच्या समस्या सांगतात. पैसा संपत्ति वगैरे सर्व बाह्य गोष्टी मागतात; परंतु त्यांच्यामध्ये असा एकही मनुष्य मला
मिळाला नाही की, ज्याने माझ्याकडील खरे ज्ञान, अनुभव, मागितला. अशा एखाद्या शिष्याची मी प्रतीक्षा करतोय.
गुरु असा योग्य, अधिकारी शिष्य शोधीत असतात.
आपल्या खंद्यावरील ही ज्ञानगंगा केव्हा
एकदा शिष्याच्या अंतःकरणात प्रवाहीत करतोय, असे त्यांना होऊन जाते. सर्वच गुरूंना असा शिष्य मिळत नाही. शिष्य अनेक मिळतात, परंतु ते त्या प्रतीचे
नसतात.
- "कठोपनिषत् " या परमपूज्य स्वामी स्थितप्रज्ञानंद सरस्वती लिखित पुस्तकामधून, प्रथम आवृत्ति, मे २०११
- Reference: "Kathopanishad" by Param Poojya
Swami Sthitapradnyanand Saraswati, 1st Edition, May 2011
- हरी ॐ–
